ေက်ာ္စြာ(၁၀၀)ထဲကနံပါတ္တစ္တမန္ေတာ္ျမတ္(ဆြ)

 ေက်ာ္စြာတစ္ရာထဲက Micheal H.Hart ရဲ႕ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ေပၚ...အျမင္ပါ။

မုဟမၼဒ္(ဆြ) ကိုကမၻာ့ဩဇာအ႐ွိဆံုး ပုဂၢိဳလ္ထဲမွာ ထိပ္ကထဲ့လိုက္တာကို.တစ္ခ်ိဳ႕လဲအံ့ဩမယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕လည္းဟုတ္ရဲ႕လားကြဲ႕လို႕ေမးခြန္းထုတ္မယ္။
သမိုင္းကိုျပန္ၾကည့္ရင္ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈဘက္၊ျပည့္ေရး႐ြာမႈဘက္၊ႏွစ္ဘက္စလံုးမွာ အႀကီးအက်ယ္ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္တယ္။
အညၾတအေနနဲ႔က ကမၻာ႔အႀကီးဆံုးယံုၾကည္မႈေတြထဲက တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ ယံုၾကည္မႈကို ေပၚထြန္းေစခဲ့တယ္။ အင္မတန္တန္ခိုးဩဇာႀကီးတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္လည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ကြယ္လြန္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းေထာင့္ေလးရာ႐ွိေပမယ့္ မုဟမၼဒ္ရဲ႕ဩဇာႀကီးမား႐ွင္သန္ဆဲ ႐ွိပါေသးတယ္။
ဒီက်မ္းထဲမွာပါတဲ့ပုဂၢိဳလ္အမ်ားဆုဟာ ႏိုင္ငံေရးအရ ဆံုလယ္လိုအခ်က္အခ်ာေဒသ၊ဓေလ့အရာမွာလည္းအျမင့္ဆံုးေဒသ၊ ယဥ္ေက်းမႈဘက္မွာလည္း ဗဟိုဆိုတဲ့ေနရာေတြမွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ အခ်က္ဟာဒီပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ အေျခခံေကာင္းလို႔ဆိုရမယ္။ ဒါေပမဲ့ မုဟမၼဒ္ကို အဲ့ဒီအခါက စာေပက်မ္းဂန္၊အႏုပညာနဲ႔ေရာင္းဝယ္ေရးမထြန္းကား၊မတိုးတက္တဲ့ အာေရဘိယ ေတာင္ဘက္မကၠာမွာ၅၇၀ကေမြးဖြားခဲ့တယ္။ေျခာက္ႏွစ္သားမွာမိဘမဲ့ကေလး ျဖစ္ရ႐ွာပါတယ္။လူတန္းေစ့႐ံု အႏိုင္ႏိုင္ေနရတဲ့ဘဝမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။အစၥလာမ္အစဥ္အဆက္ေျပာစကားအရ စာေပမတက္ကြ်မ္းပါ။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္မွာ မုဆိုးမတစ္ဦးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမယ့္အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္အထိ သူ႔ကိုေနာင္ထင္႐ွားေက်ာ္ၾကားလာမယ္လို႔ ဘယ္သူမွထင္မွတ္ၾကမည္မဟုတ္ပါ။

ဟိုတုန္းကအာရပ္အမ်ားစုဟာ မိစၦာအယူ႐ွိၾကတယ္။ဘုရားေပါင္းစံု ကိုးကြယ္တယ္။မုဟမၼဒ္ဟာမကၠာ
မွာဂ်ဳး၊ခရိယာန္လူနည္းစုေတြဆီက စၾကဝဠာတစ္ခုလံုးကို စီမံအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ တစ္ဆူတည္းေသာဘုရား၊႐ွိတယ္
လို႔နာယူခဲ့ဖူးဟန္တူပါတယ္။အသက္ေလးဆယ္မွာ ဒီစစ္မွန္ေသာဘုရား (Allah) ကတမန္ေတာ္ႀကီး
ဂဗရီရယ္မွတဆင့္ အယူမွန္ကိုပ်ံ႕ႏွံ့ေအာင္လုပ္ဖို႔ သူ႔ကိုေ႐ြးခ်ယ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။

အစပထမသံုးႏွစ္မွာ နီးစပ္ရာအရင္းႏွီးဆံုး မိတ္သဂၤဟကိုပဲ ေျပာေဟာစည္း႐ံုးတယ္။ၿပီးမွ၆၁၃ေလာက္
မွာလူအမ်ားေတြ႕ဆံုၿပီးတရားေဟာပါတယ္။သူ႔အယူဝါဒကို သက္ဝင္ယံုၾကည္တဲ့သူ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာတဲ့
အခါ မကၠာကိုအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက အႏၲရာယ္ေပးမယ့္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဖြယ္ အေႏွာင့္အယွက္တစ္ခုလို႔ သတ္မွတ္
လိုက္တယ္။အဖမ္းအခ်ဳပ္လြတ္ေအာင္ ၆၂၂မွာ မကၠာကေျမာက္ဘက္မိုင္ ၂၀ဝအကြာ မဒီနာကိုတိမ္းေ႐ွာင္
ခဲ့ရတယ္။မဒီနာမွာ ႏိုင္ငံေရးအာဏာ အသင့္အတင့္ ရရွိသူတစ္ဦး ျဖစ္လာပါသည္။
တိမ္းေရွာင္တာကို ဟစ္ဂ်ရသ္ (ံHijarah) ေခၚပါတယ္။ အဲဒီလိုတိမ္းေရွာင္ျခင္းဟာ
ပေရာဖက္(Prophet) ဘဝမွာ အတက္တစ္ေကြ႕ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ မကၠာမွာတုန္းကေနာက္လိုက္
အသင့္အတင့္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္နည္းနည္း အတြင္းမွာပဲ ေနာက္လိုက္ေျြခရံသင္းပင္း အမ်ားႀကီးျဖစ္လာတယ္။
မဒီနာနဲ႔ မကၠာတို စစ္ပြဲအျပန္အလွန္ အမ်ားႀကီးတိုက္ခိုက္ၾကရတယ္။ ၆၃၀ မွာမကၠာကို စစ္ေအာင္ႏိုင္သူအ
ျဖစ္နဲ႔ျပန္ေရာက္ပါတယ္။မကြယ္လြန္မီ တစ္ႏွစ္ခြဲအတြင္းမွာ ယံုၾကည္မႈအသစ္ကို အာရပ္မ်ိဳးတူစုေတြ
(Arab Tribes) တစ္ဖြဲ႕ၿပီးတစ္ဖြဲ႕ ကူးေျပာင္းလာၾကလို႔ မုဟမၼဒ္ ကြယ္လြန္တဲ့ ၆၃၂ အခါမွာေတာင္ဘက္အာေရဗ်
တစ္ခုလံုးကို ေကာင္းစြာအုပ္စီးႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လာပါတယ္။
အာေရဗ်ရဲ႕ ေဗဒြိဳင္ (Bedouin ) လူမ်ိဳးစုဟာ အင္မတန္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အစီအစဥ္ေကာင္းတဲ့၊
စစ္သည္ေတာ္ေတြလို႔ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတယ္။ လူဦးေရကေတာ့နည္းတယ္။အခ်င္းခ်င္း မညီမညြတ္လို႔ႏွစ္ဦးႏွစ္
ဖက္စလံုး ျပဳန္းတီးပ်က္စီးက်ဆံုးရတဲ့ စစ္ပြဲေတြဆင္ႏႊဲေနၾကလို႔၊သူတို႔ရဲ႕ ေျမာက္ဘက္က သူတို႔ထက္အင္အားႀကီးၿပီး
စိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔ အေျခတက် ႀကီးပြားေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ တပ္ေတြကို မယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။ဒါေပမယ့္ မုဟမၼဒ္ စုစည္း
ေပးလို႔ သူတို႔သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အခုလို ညီၫြတ္မႈကိုမရစဖူးရၿပီး တစ္ဆူတည္းျဖစ္ၿပီးစစ္မွန္ေသာဘုရား
(Allah)ကိုအျပင္းအထန္စြဲျမဲယံုၾကည္စိတ္နဲ႔ အာရပ္တပ္ငယ္ေလးေတြဟာ လူ႔သမိုင္းမွာအင္မတန္အံ့ဩစရာ
ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တစ္ခါထက္တစ္ခါ ပိုမိုေအာင္ျမင္တဲ့ပြဲစဥ္ေတြကိုတိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကတယ္။အာေရဗ်ရဲ႕အေ႐ွ့
ေျမာက္ဘက္မွာ စက္စနစ္ေတြရဲ႕ပါ႐ွအင္ပါရာသစ္႐ွိတယ္။အေနာက္ဘက္မွာ ကြန္စတန္တိေနာပူကို ဗဟိုျပဳတဲ့
ဗိုင္ဇန္တန္(ႀပဖေညအငညန)ေခၚတဲ့ အေ႐ွ့ေရာမအင္ပိုင္ရာ႐ွိတယ္။ဂဏန္းအေရအတြက္ခ်ၿပီးေျပာမယ္ဆိုရင္ ဒီ
ရန္သူေတြကို အာရပ္ေတြမယွဥ္ႏိုင္ပါ။လက္နက္နဲ႔ယွဥ္ရတဲ့ စစ္ပြဲမွာေတာ့တစ္မ်ိဳးပဲ၊ ယံုၾကည္မႈႏိႈးဆြထားတဲ့အာရပ္
ေတြက ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ မက္ဆိုပိုေတမိယ၊ဆီရိယနဲ႔ ပါလက္စတိုင္း တို႔ကိုသိမ္းယူႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။အီဂ်စ္ကို ၆၄၂ မွာ ဗိုင္
ဇန္တန္ အင္ပိုင္ယာထဲက ဖဲ့ယူခဲ့ၿပီး၊ ပါသွ်ဆပ္ေတြကို ၆၃၇ ကဒီစိယ စစ္ပြဲနဲ႔၆၂၄ ေနဟဗင္စစ္ပြဲေတြမွာေျခမႈန္း
ႏိုင္ခဲ့တယ္။ဒီႏွစ္ပြဲဟာ အေရးအပါဆံုးပါပဲ၊

မိုဟမၼဒ္နဲ႔အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြေတြျဖစ္ၿပီး သူ႔ကိုဆက္ခံသူေတြလည္းျဖစ္တဲ အဗူဗကၠရ္ နဲ႔ အြန္မရ္ တို႔ေတြ
ကႀကီးမားလွတဲ့ေအာင္ျမင္ပြဲေတြဆက္လုပ္ခဲ့တာမွ်နဲ႔လဲ အာရပ္ႀကီးပြားတိုးတက္ေရးဟာ မရပ္ေသးဘူး။အာရပ္တပ္
မႀကီးေတြဟာေျမာက္အာဖရိကကိုျဖတ္ၿပီး အတၲလႏၲိတ္သမုဒၵရာ ကမ္းေျခအထိ ၇၁၁မွာ နယ္ေျမစိမ္းယူပြဲႀကီးလုပ္
ၿပီးေနာက္ေျမာက္ဘက္ကိုဦးတည္ၿပီး ဂ်ီဗေရာ္တာေရလက္ၾကားကိုျဖတ္ စပိန္က ဗီစီေဂါ့သ္ႏိုင္ငံကို လႊမ္းမိုးလိုက္
ေသးတယ္။
ဥေရာပရဲ႕ခရစ္ႏိုင္ငံအားလံုးကို မြတ္စလင္ကဝါးၿမိဳေတာ့မေလာက္ စိုးရိမ္ရတဲ့အေျခေရာက္လုဆဲျဖစ္ၿပီးမွ
နာမည္ေက်ာ္တိုးပဲမွာ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ အလယ္ပိုင္းအထိေပါက္ေျမာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ မြတ္စလင္တပ္ကို ဖရန္႔စ္ ေတြက
ႏိုင္လိုက္ပါတယ္။ဒီလိုတစ္ရာစုႏွစ္ရာစုေလာက္ လႈပ္႐ွားတိုက္ခိုက္႐ံုနဲ႔ ဗီဒိုရင္ေတြဟာ တမန္ေတာ္ရဲ႕အားေပးစ
ကားမွ်နဲ႔ အိႏၵိယတိုက္နယ္စပ္က အတၲလႏၲိတ္သမုဒၵရာထိ က်ယ္ျပန္႔တဲ့နယ္ေျမကို ရယူႏိုင္တာဟာအံ့ဩရမွာျဖစ္ပါ
တယ္။အခုထိကမၻာမွာ ဒါေလာက္ထိက်ယ္ျပန္႔တဲ့ အင္ပိုင္ယာမ်ိဳးမျမင္ဘူးေသးပါဘူး။အဲဒါအျပင္သူတို႔သိမ္းတဲ့ေန
ရာတိုင္းမွာ သူတို႔အယူေတြကိုလူေတြအမ်ားႀကီးက ေျပာင္းယူၾကတာကို ေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုေအာင္ပြဲေတြပ ၾကာ႐ွည္မတည္ျမဲေပမယ့္ တမန္ေတာ္အယူကိုဆက္လက္ခံယူခဲ့ၾကတဲ့ အာရပ္လက္
ေအာက္ကလြတ္လပ္ေရးရ ႏိုင္ငံေတြ႐ွိပါေသးတယ္။စပိန္မွာဆိုရင္ အႏွစ္ ၇၀ဝ ေက်ာ္တိုက္ရၿပီးမွ ခရစ္အယူ႐ွိသူ
ေတြကကြ်န္းဆြယ္တစ္ခုလံုးကိုျပန္ရပါတယ္။ေ႐ွးအက်ဆံုးယဥ္ေက်းမႈထြန္းကားတဲ့ ေမဆိုပိုေတမိယနဲ႔အီဂ်စ္မွာလို
ပဲ အာရပ္ႏိုင္ျဖစ္တဲ့ ေျမာက္အာဖရိက ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္မွာလဲ ဒီအတိုင္းပဲေတြ႕ရတယ္။ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈအ
သစ္ဟာ အဲဒီေနာက္ရာစုႏွစ္မ်ားစြာဆက္လက္ပ်ံ႕ႏွံ႔ခဲ့တယ္။စတင္တည္ထြန္းရာေဒသကေန အမ်ားႀကီးေဝးကြာတဲ့
အရပ္ေတြကိုေရာက္သြားၿပီး အာဖရိကနဲ႔အေရွ႕အလယ္ေတြမွာ ယံုၾကည္သူသန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိသလို၊ ပါကစၥတန္
နဲ႔အိႏၵိယေျမာက္ပိုင္း၊ၿပီးေတာ့ အင္ဒိုေနရွမွာဆိုရင္ အားလံုးစည္းလံုးေပါင္းစပ္မိေအာင္ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈက
ေဆာင္ရြက္ေပးေနပါတယ္။ အိႏိၵယလို တိုက္ႀကီးတစ္တိုက္နီးပါး ႀကီးမွ်ပ်ယ္ျပန္႔တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ဟိႏၵဴ၊ မြတ္စလင္
ပဋိပကၡဟာ ညီၫြတ္ေရးရဖို႔ အႀကီးမားဆံုးအဟန္႔အတား ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။